Vignette #2 - Η Μελανιά.

- Τι είναι αυτό;
Μου ψηλαφίζει τη πλάτη όσο έβγαζα τη μπλούζα. Επιθεωρεί με τα ακροδάχτυλα τη μελανιά. Δεν γυρνάω. Δεν φαίνεται να τον αποτρέπει αυτό. Δεν ανέμενε αντίδραση. Συνέχισε. Θαρρείς πρόκειται για πίνακα μουσείου. Ή για τρίχρονο σε διάθεση ανακάλυψης. Aστείο σχεδόν. Μια τόσο ουτιδανή, ασήμαντη πράξη που ποιός ξέρει τι σηματοδοτεί φεύγαλεα. Ένα άγγιμα τρυφερότητας, απαλό και στοργικό. Και μετά πόνος. Δεν αργεί ποτέ του. Κύριος της ώρας του. Οκειος, γνώριμος. Μια προίστορια που δεν θάβεται. Κρύβεται. Μα ποτέ δεν φεύγει. Αγγίζει τα όρια της σάχλας και της δηθενιάς κάθε ποιήματος που μίσησα. Και για άλλη μια φορά, φαντάζει σχεδόν αστείο. Αναποφεύκτε μικρέ μου φίλε και επισκέπτη. The perfect ingenue. Στιγματίζει μελωδίες. Στιγματίζει στίχους. Παραποιεί μυαλά.
- Που χτύπησες ξέρεις, ρωτάει.
- Δεν θυμάμαι.
- Είναι μεγάλη. Δεν ξέρεις;
Πόνε. Μικρέ μου φίλε. Πάντα εκεί, προσκολλημένος σε κάθε γωνία του μυαλού μου. Ξέρεις, δεν μπορώ να προσποιηθώ. Τα χαζά αστειάκια πιάνουν στις μεγάλες παρέες. Η αφέλεια της συμπεριφοράς μου τους βοηθούσε σε μεγάλο βαθμό σε συνδυασμό με την νεανική μου εμφάνιση. Εκθέτει μια αθωότητα που δεν την έχουν συνηθίσει απο άτομα συνομίληκα τους. Μια παιδική, μειλίχια αδυναμία. Όχι καταθλιπτική. Όχι σαν τον ζητιάνο με την πινακίδα και το χέρι γερτό. Όχι σαν χτυπημένο κουτάβι που κλαψουρίζει. Ούτε το πεινασμένο τριτοκοσμικό μαύρακι. Δυσβάσταχες εικόνες που δεν κάνουν πια αίσθηση. Τόσο τρομακτικά συνηθισμένες. Αλλά όχι, η αθωότητα μου δεν ήταν τέτοια. Η αθωότητα μου ήταν καταφύγιο για αυτούς Κατά μια φαντασμένη προοπτική που αμφιβάλω αν την έχουν συνειδητοποιήσει οι ίδιοι. Ένα απο τα μεγαλύτερα μου ελλατώματα είναι ότι ανοίγομαι υπερβολικά όταν καταπιαστώ στο κλίμα της ομαδικότητας. Και του ποτού, φυσικά. Μόνιμη αιτια διαπληκτισμού με τη μητέρα μου. Δεν παύει ποτέ να μου επισημάνει οτι πρέπει να μάθω να κρατάω τα λόγια μου λιτά. Αυτοί φυσικά δεν πτοούνταν. Τους ψυχαγωγούσε δίχως τέλος. Τα ξέρουμε όλα για τον αμήχανο μικρό, μας λέει τα πάντα. Ο αμήχανος μικρός δεν πληγώνει. Ο αμήχανος μικρός στάζει γλυκύτητα και κινηματογραφική εύπιστια. Ο αμήχανος μικρός πετάει τα πικρά του που και που αλλά σίγουρα δεν τα εννοεί. Δεν γίνεται κάτι τέτοιο. Ο αμήχανος μικρός είναι δικό μας παιδί. Και θα τον προστατεύσουμε. Μας χρείαζεται. Πάει καιρός αλλά δεν έχω αντιληφθει ακόμη. Αυτός ξέρει; Βασίζεται στο θεατρικό που εντάξει, δεν θέλει κόπο πια. Στην αρχή ήταν δύσκολο. Τώρα βγαίνει τόσο ανεπαίσθητα όπως όταν κοιτάζομαι στον καθρέφτη. Ήταν και δικό του καταφύγιο. Δεν μου πήγαινε καρδιά να προδώσω όσα πιστευει οτι γνώριζει. Δεν μπορώ να τον αφήσω σύξυλο στο έλεος μιας κατάστασης που δεν συμφώνησε να ζήσει εξαρχής. Εξάλλου, δεν φταίει. Και σίγουρα δεν φταίνε οι άλλοι. Το θεατρικό κάποτε τελειώνει. Ένα χειροκρότημα. Σηκώνονται όλοι απο τις θέσεις τους συγκινημένοι. Υπόκλιση, λουλούδια. Πέφτει η κουρτίνα. Τέλος. Εσύ όμως, μικρέ μου φίλε, εκεί στο βάθος της γωνίας. Ξάγρυπνος και χαμογελαστός. Το δικό μου καταφύγιο. Όταν οι μελανιές φεύγουν, μένεις εσύ, μικρέ επισκέπτη. Και όλα είναι τόσο όμορφα πάλι όταν είμαστε οι δυο μας.
- Όχι, δεν ξέρω. Κάπου θα σκόνταψα μάλλον.
Βάζω άλλη μπλούζα και προχωράω προς το μπάνιο χωρίς να τον κοιτάξω.

Vignette #1 - Ταινίες Που Ποτέ Δεν Είδαμε.

- Και το ποίντ; Μπαμ και κάτω με τα μούτρα απο την αιώρα του ρεμβασμού. στρέφω τη ματιά μου προς αυτόν, "ποιό ποϊντ" ρωτάω με την ελπίδα ότι δεν έχει αντιληφθεί το ταξίδι ονειροπόλησης μου. Ή την απότομη παύση που επέφερε η ερώτηση του τέλος πάντων.
- Της ζωής. Πριν αρχίσεις, δεν με έπιασαν τα Καρι-Μπραντσω υπαρξιακά μου, διερωτώμαι απλά.
- Ανάπτυξε το αν περιμένεις ολοκληρωμένη απάντηση.
- Καθετί που έχει συνείδηση σε αυτόν τον πλανήτη έχει ένα υπέρτερο σκοπό, ατομική του ταμπέλα. Το προσωπικό του γκολ που με τον δικό του τρόπο θα συνεισφέρει στην αρμονική αλληλεπίδραση του σύμπαντος και των κατοικων του. Θα γεννηθεί, θα τραφθει, θα πηδηχθεί και θα πεθάνει. Όμορφα, ο δικός μας σκοπός, το δοξασμένο μας πέρας ποιο είναι, εν τέλει; Γιατί υπάρχουμε;
 - Είμαστε η μαλακία της φύσης.
- Αυτό ξαναπες το. Έχω απηυδήσει άσχημα έτσι όπως έχουμε καταντήσει.
 - Όχι, δεν εννοώ αυτό. Είμαστε ο αυνανισμός της. Ο αντικατοπρισμός της.
Γουρλωμένα μάτια. Ώρες ώρες θλίβομαι που δεν έχει laugh tracks η ζωη.
- Και την είπα μωρέ τη σερβιτόρα μην σου φέρει βαρύ καφέ, σε επηρεάζει.
- Αποτελούμε μέρος μιας συνειδητότητας.
- Τι στον Άγιο Δαμάσκηνο και την τσατσάρα του τσαμπουνάς βραδιάτικα;
- Μπορείς να το πεις Μητέρα Φύση. Σύμπαν. Ιησού. Βούδα. Βασικά και Αζορ να το βγάλεις δεν έχει καμία σημασία. Είμαστε το θεατρικό του ώστε να αντιλαμβάνεται οτι υπάρχει. Οι ρόλοι του. Ή Τζίλντα στη Ρίτα Χεϊγουορθ του. Το μικρό του προζεκτ Δημοτικού.
- Νόμιζα ότι δεν πιστεύεις.
- Δεν είναι Θεος. Όχι ακριβώς. Η ορολογία του Θεου έχει πάρει μια πιο εγωμανική, προσωποποιημένη διάσταση. Θρησκείες, ξέρεις.
- Γεια, είμαι ο Γιώργος και έχω μπερδεύτει.
- Γεια σου Γιώργο, αποκρίθηκα μιμούμενος το πλήθος των συναντήσεων Aνώνυμων Aλκοολικων.
 - Τι έλεγες;
- Δεν έχει σημασία. Δεν πρόκειται να καταλάβεις.
- Δοκίμασε με.
- Σκέψου ένα Σάββατο στο σινεμά. Παίζει ταινία. Εσύ τι κάνεις;
- Στέλνω μηνύματα σε γκομενάκια στο κινητό.
- Καλά, σκάω.
- Έλα, έλα, αστειάκι. Τι κάνω; Την παρακολουθώ.
- Τι είσαι δηλαδή;
- Ο θεατής.
- Τι επιρροή έχεις ως προς την εξέλιξη της ταινίας;
- Καμία. Εγώ απλά την παρακολουθώ απο την αρχή ώς το τέλος της.
- Εδώ είμαστε. Αυτό είναι το ποϊντ της ύπαρξης μας. Είμαστε οι θεατές της ζωής μας. Παρακολουθούμε την εξέλιξη και την πορεία της χωρίς να υπάρχει κάτι άλλο που μπορούμε να κάνουμε.
- Τι νιχιλιστική στάση είναι αυτή; Άκουγες δίσκους του Trent Reznor πριν βγούμε;
- Σκέψου κάθε φαινόμενο της φύσης. Το χτύπημα της αστραπής. Η κάμπια και η μεταμόρφωση της. Όλα προκαθορισμένα να γίνουν όπως πρέπει. Και θα γίνουν. Το ίδιο ισχύει και για την ζωή μας. Είμαστε φαινόμενο της φύσης και η ζωή μας έχει ήδη τέλος και αρχή. Εμείς απλά αφήνουμε τις μέρες να μας σποιλάρουν μια μια. Κάθε πράξη και παρόρμηση σου σε έχει οδηγήσει εδώ ακριβώς που πρέπει να είσαι. Έχεις σκεφτεί πως μας έρχονται οι σκέψεις;
- Τις σκεφτόμαστε.
- Ναι αλλά πως;
- Τι πως, ο εγκέφαλος δεν είναι μόνο εσωτερικό καπέλο.
- Ναι αλλά τι τις δημιουργεί; Απο που προέρχονται;
- ......
- Θα'λεγε κανείς οτι είναι ουρανοκατέβατες.
- Ναι, και συμπίπτει αυτό με το θέμα μας ή έχεις βαλθεί να με αποτρελάνεις μπας και πεισθώ και γίνω μέλος στη καλτ σου;
- Μάντεψε ποιος τις δημιουργεί.
- Η φύση;
- Συγχαρητήρια, κέρδισες το μπισκότο μου. Οι παρορμητικές μας σκεψεις λοιπόν, δεν είναι δικές μας. Είναι καθοδήγηση της φύσης. Η επόμενη ατάκα του σενάριου. Δεν επηρεάζουμε με κανέναν τρόπο τη πορεία του σεναριου αυτού. Είμαστε οι ηθοποιοι απλά. Η αρχή, η πορεία και το τέλος του δεν είναι στο χέρι μας. Ο εγωϊσμος μας κάνει τον καθένα να αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως αυτοδιαχειρούμενη, ανεξάρτητη, ενεργητική ύπαρξη. Ωστόσο, είμαστε ο καθένας μας ένας μικρος τρόπος να περάσει την ώρα της αυτό που αποκαλούμε τόση ώρα φύση. Χρειάζεται  απλά να ξέρει οτι υπάρχει και οτι είναι εκεί. Κοινώς, αγαπητέ μου, δεν έχεις να ανησυχείς και να τυρρανάς το κούφιο
σου μυαλουδάκι με υπαρξιακές κρίσεις. Χαλάρωσε και απολαύσε τη ταινία σου.
- Τα βουδιστικά που διαβάζεις είναι. Τώρα το θυμήθηκα. Σε έχουν πειράξει.
- Ο Τρέντ δεν θα με κοροϊδευε.
- Ο Τρεντ προ-νηφαλιότητας σίγουρα.
- Σήκω. Και μην ξεχάσεις το μπουφάν σου.
- Και αν θέλει η φύση να το ξεχάσω;
Είναι ηλίθιος. Τον αγαπώ.