Sunday, May 3, 2015

Vignette #2 - Η Μελανιά.

- Τι είναι αυτό;
Μου ψηλαφίζει τη πλάτη όσο έβγαζα τη μπλούζα. Επιθεωρεί με τα ακροδάχτυλα τη μελανιά. Δεν γυρνάω. Δεν φαίνεται να τον αποτρέπει αυτό. Δεν ανέμενε αντίδραση. Συνέχισε. Θαρρείς πρόκειται για πίνακα μουσείου. Ή για τρίχρονο σε διάθεση ανακάλυψης. Aστείο σχεδόν. Μια τόσο ουτιδανή, ασήμαντη πράξη που ποιός ξέρει τι σηματοδοτεί φεύγαλεα. Ένα άγγιμα τρυφερότητας, απαλό και στοργικό. Και μετά πόνος. Δεν αργεί ποτέ του. Κύριος της ώρας του. Οκειος, γνώριμος. Μια προίστορια που δεν θάβεται. Κρύβεται. Μα ποτέ δεν φεύγει. Αγγίζει τα όρια της σάχλας και της δηθενιάς κάθε ποιήματος που μίσησα. Και για άλλη μια φορά, φαντάζει σχεδόν αστείο. Αναποφεύκτε μικρέ μου φίλε και επισκέπτη. The perfect ingenue. Στιγματίζει μελωδίες. Στιγματίζει στίχους. Παραποιεί μυαλά.
- Που χτύπησες ξέρεις, ρωτάει.
- Δεν θυμάμαι.
- Είναι μεγάλη. Δεν ξέρεις;
Πόνε. Μικρέ μου φίλε. Πάντα εκεί, προσκολλημένος σε κάθε γωνία του μυαλού μου. Ξέρεις, δεν μπορώ να προσποιηθώ. Τα χαζά αστειάκια πιάνουν στις μεγάλες παρέες. Η αφέλεια της συμπεριφοράς μου τους βοηθούσε σε μεγάλο βαθμό σε συνδυασμό με την νεανική μου εμφάνιση. Εκθέτει μια αθωότητα που δεν την έχουν συνηθίσει απο άτομα συνομίληκα τους. Μια παιδική, μειλίχια αδυναμία. Όχι καταθλιπτική. Όχι σαν τον ζητιάνο με την πινακίδα και το χέρι γερτό. Όχι σαν χτυπημένο κουτάβι που κλαψουρίζει. Ούτε το πεινασμένο τριτοκοσμικό μαύρακι. Δυσβάσταχες εικόνες που δεν κάνουν πια αίσθηση. Τόσο τρομακτικά συνηθισμένες. Αλλά όχι, η αθωότητα μου δεν ήταν τέτοια. Η αθωότητα μου ήταν καταφύγιο για αυτούς Κατά μια φαντασμένη προοπτική που αμφιβάλω αν την έχουν συνειδητοποιήσει οι ίδιοι. Ένα απο τα μεγαλύτερα μου ελλατώματα είναι ότι ανοίγομαι υπερβολικά όταν καταπιαστώ στο κλίμα της ομαδικότητας. Και του ποτού, φυσικά. Μόνιμη αιτια διαπληκτισμού με τη μητέρα μου. Δεν παύει ποτέ να μου επισημάνει οτι πρέπει να μάθω να κρατάω τα λόγια μου λιτά. Αυτοί φυσικά δεν πτοούνταν. Τους ψυχαγωγούσε δίχως τέλος. Τα ξέρουμε όλα για τον αμήχανο μικρό, μας λέει τα πάντα. Ο αμήχανος μικρός δεν πληγώνει. Ο αμήχανος μικρός στάζει γλυκύτητα και κινηματογραφική εύπιστια. Ο αμήχανος μικρός πετάει τα πικρά του που και που αλλά σίγουρα δεν τα εννοεί. Δεν γίνεται κάτι τέτοιο. Ο αμήχανος μικρός είναι δικό μας παιδί. Και θα τον προστατεύσουμε. Μας χρείαζεται. Πάει καιρός αλλά δεν έχω αντιληφθει ακόμη. Αυτός ξέρει; Βασίζεται στο θεατρικό που εντάξει, δεν θέλει κόπο πια. Στην αρχή ήταν δύσκολο. Τώρα βγαίνει τόσο ανεπαίσθητα όπως όταν κοιτάζομαι στον καθρέφτη. Ήταν και δικό του καταφύγιο. Δεν μου πήγαινε καρδιά να προδώσω όσα πιστευει οτι γνώριζει. Δεν μπορώ να τον αφήσω σύξυλο στο έλεος μιας κατάστασης που δεν συμφώνησε να ζήσει εξαρχής. Εξάλλου, δεν φταίει. Και σίγουρα δεν φταίνε οι άλλοι. Το θεατρικό κάποτε τελειώνει. Ένα χειροκρότημα. Σηκώνονται όλοι απο τις θέσεις τους συγκινημένοι. Υπόκλιση, λουλούδια. Πέφτει η κουρτίνα. Τέλος. Εσύ όμως, μικρέ μου φίλε, εκεί στο βάθος της γωνίας. Ξάγρυπνος και χαμογελαστός. Το δικό μου καταφύγιο. Όταν οι μελανιές φεύγουν, μένεις εσύ, μικρέ επισκέπτη. Και όλα είναι τόσο όμορφα πάλι όταν είμαστε οι δυο μας.
- Όχι, δεν ξέρω. Κάπου θα σκόνταψα μάλλον.
Βάζω άλλη μπλούζα και προχωράω προς το μπάνιο χωρίς να τον κοιτάξω.

2 comments:

  1. "Παραποιεί μυαλά". Επικίνδυνο, αλλά εντυπωσιακό.
    Αν και βρίσκομαι στη δεύτερη βινιέτα, παρόλα αυτά, καλή αρχή.

    ReplyDelete